Çiğdem Erdik: Ben bu aşk masalında bir varmışım bir yokmuşum

Bir varmış bir yokmuş. Vaktin birinde Balta Diyarı’nda çok güzel bir prenses dünyaya gelmiş. Hem ailesi hem de akrabaları bu prensesin doğumuna çok sevinmişler. Kutlamalar, şölenler düzenlemişler. Ne var ki gel zaman git zaman küçük prenseste bazı tuhaf davranışlar fark edilmeye başlanmış. Diğer bebekler, gözleriyle annelerini takip edip arkalarından ağlarken bizim prenses annesinin arkasından hiç bakmıyormuş; kendisine uzatılan oyuncakları almakta hep geç kalıyormuş. Derhal diyardaki bütün şifacılar saraya çağırılmış. Hepsi prensesi muayene etmiş. Sonunda prensesin gözlerinin görmediği anlaşılmış. Yok yok, prensesin doğumu nedeniyle düzenlenen kutlamalara çağırılmayan Kötülük Perisi bir büyü filan yapmamış. Gözleri gören bir anne ve babadan, diğer masallardaki prenseslerin aksine görme engelli bir prenses olarak dünyaya gelmiş. Ailesi ilk başlarda bu duruma çok üzülse de kızlarını sevmekten, ona değerli olduğunu hissettirmekten hiç vazgeçmemiş.

Mutlu bir çocukluk geçirmiş prenses. Öyle sarayın içine hapsedilmemiş. Balta Diyarı çocuklarıyla seksek, yakartop, hatta renkli istop oynayarak, ip atlayarak, bisiklete binerek geçirmiş günlerini.

Prenses büyüyüp evlenme çağına gelince Evlilik Cadısı gelip prensese nasıl birisiyle evlenmek istediğini sormuş. “Bilmem ki” demiş prenses. Beklediği cevabı alamayan cadı “Yani gören biriyle mi evlenmek istersiniz, görmeyen biriyle mi?” diye sorusuna açıklık getirmiş. Prenses, bunu önceden bilemeyeceğini, gönlü kimi severse onunla evleneceğini söylemiş. Evlilik Cadısı’nın kayıtlarında bu prensese uygun bir adayı olmadığından “Sevgili prensesim, sizi beyaz gelinlikle hayal etmesi bile hayal” diyerek kırmış prensesin kalbini. Zaten Balta Diyarı sarayında evlilik sürecine girip de bu cadı tarafından kalbi kırılmayan kimse yokmuş.

Bir gün Bakır Diyarı Prensi, katıldığı bir davette Balta Diyarı Prensesini görmüş ve çok beğenmiş. Gerçek hayatta olmaz da masal bu ya, gözleri gören bu prens bizim prensesin zekâsından, konuşmasından çok etkilenmiş ve gel zaman git zaman prensesi daha yakından tanıdıkça onunla evlenmeye karar vermiş.

Prensin evlenme kararını duyan Bakır Diyarı Cadılar Devler Üst Kurulu toplanmış ve prensi evlenmekten vazgeçirmek için başlamışlar telkinlere: “Bu güne kadar siz ne istediyseniz o alındı. Ne istediyseniz o derhal yapıldı. Hep kral ve kraliçenin korumalı kanatları altındaydınız. Bizler sizin evleneceğinize çok seviniyoruz. Ancak görmeyen birisinin sorumluluklarını taşıyıp taşıyamayacağınız konusunda endişeleniyoruz” demiş Kurul’un en yaşlı üyesi. “O her işini kendisi yapabiliyor. Bana gören bir kadından daha fazla bir sorumluluk yükleyeceğini düşünmüyorum” diye cevaplamış prens.

Bu sefer Romantik Dev söz almış: “Siz gün doğuşunu, gün batışını izlemeyi çok seversiniz. Eşinizle bunu hiç yapamayacaksınız. Birlikte manzara izleyemeyeceksiniz” demiş. Prens gayet kararlı bir ses tonuyla eklemiş: “O benim manzara izlememe engel değil. Gördüklerimi onunla da paylaşabilirim. Manzarayı görmeden de ortamı hissedebilmesi mümkün üstelik.”

Prensi caydırabilecek iyi bir fikir bulduğunu düşünen Tılsımlı Cadı heyecanla söze başlamış. “İlla ki evlenecekseniz yetkili Kurul olarak çocuk yapmamanızı önermek zorundayız. Sakat bir çocuğunuz olmasını istemezsiniz değil mi”? Prens bu soruya biraz sinirlense de çaktırmamış. “Elbette bu konuda bütün tıbbi gelişmeleri takip ediyor olacağız. Sanırım çocuk meselesi sadece ikimizin vermesi gereken bir karar” diye susturmuş Tılsımlı Cadı’yı.

Ne yaptılar ne dedilerse olmamış. Prensi evlenmekten vazgeçirememişler. Prens bütün cadıları, büyücüleri,  devleri aşmış ve kırk gün kırk gece süren bir düğünle evlenmişler.

Sahil kenarında, hastanede, piknikte, kısacası her gittikleri yerde meraklı gözler onları izliyormuş. Onları görenler bakışlarını bu çiftin üzerine dikmekte hiçbir sakınca görmüyorlarmış. Bazıları bakmakla yetinmiyormuş üstelik. Prens ve prensesin yanına gelerek: “Sevgili prensim, siz bunu kabul edip evlendiniz ya, cennette billur köşkleriniz hazır. Ne büyüksünüz, ne yücesiniz!” diyenler de oluyormuş. Deniz kenarında yürüyüş yapan prens ve prensesi gören iki arkadaş aralarında iddialaşıyorlarmış hatta. Birisi arkadaşına dönüp: “Yok canım eşi değildir, ağabeyidir” demiş. Diğeri “Ama parmaklarında yüzük var” deyince diğeri şaşkınlıktan küçük dilini yutmuş.

İnsanlar bu ve buna benzer sözleri prensesin yakınındayken söylemekten hiç çekinmiyorlarmış. Ama prenses söylenenlerin hepsini duyuyormuş. Çünkü sadece gözleri görmüyormuş; kulakları pekâlâ da duyabiliyormuş. O varken onu yok sayanları anlayamıyormuş ama duyduklarına, yaşadıklarına gülüp geçiyormuş artık. Çay içeceği zaman “Çayına kaç şeker ister” veya doktora gittiklerinde “Nesi var” diye eşine sorulmasına bile alışmış artık. Oysa doktora ne hastalığı olduğunu kendisi anlatamaz mıymış? Çayına kaç şeker istediğini kendisi söyleyemez miymiş?

Prens ve prensesin iki çocuğu olmuş ve hep birlikte huzur ve mutluluk içinde yaşamışlar. Her masalın sonunda mutlu son için ortaya çıkıp kelleri sırma saçlıya, cansızı canlıya, yoksulu zengine çeviren bir büyücü, bu masalda ortaya çıkp görmeyen prensesi gören birine çevirmemiş. Çünkü her büyücü, dev ve insan bilmeliymiş ki mutlu son için illa ki görmek gerekmezmiş. Ama klasik masallardaki gibi bu masalın sonunda da gökten üç elma düşmüş. Birincisi, sevginin gücüne inanmayıp bu evliliğe engel olmaya çalışanların başına, ikincisi, prensi yüceltip prensesi yok sayanların alnına, üçüncü ve en kırmızısı da herkesi yaratıldığı gibi kabul edip saygı duyanların kucağına…