Biz insanlar, tüm yaşadıklarımızı değerli görüp, en küçük olayları kendimize dert ediyoruz aslında. Bu hayatın bizlere ne getireceğini, neler sunacağını bilmeden yaşıyoruz. Kendimize göre kötü yaşanmışlıkların arkasına saklanıp, olmadık şeylere ağlıyor hatta kendi dilimizle, egolarımızla sevdiğimiz insanları kırıp döküyoruz. Aslında tüm bunlara gerek olmadan da mutlu olabilir, huzurlu şekilde yaşamımızı devam ettirebiliriz. Şimdi sizlere anlatacağım bir öykü var. Bu öykü ise sevgili DEMİR ailesine ait.
En mutlu zamanların da belki de aşklarını, gençliklerini en derin yaşayacakları zaman minik bir sürpriz giriyor hayatlarına onlar fark etmeden. Ailelerinin yanından yeni ayrılmışlar o zamanlar da, iki erkek evlatları ile birlikte aile olmanın, gezip tozmanın belki eğlenmenin belki de birbirlerine yeniden âşık olmanın vaktiydi o yıllar. Bu küçük sürprizimiz ise ‘lenfama’…
Atilla Bey’in vücudun da olan değişimlerden sonra doktora gitmeye karar veriyorlar. Sonucu öğrenene kadar kaç doktor gezdiklerini ne siz sorun ne de ben söyleyeyim. Ankara’nın en iyi doktoruna gidip bahsettiğim küçük sürprizi öğrenmek amaçları. Tüm tahliller, testler tam anlamıyla derinlemesine yapılıyor.
Melahat Hanım ve Atilla Bey’e…
ilk öğrendiğiniz de nasıl tepki verdiniz?
Odada bir sessizlik oldu, Atilla terden sırılsıklam olmuştu, fakat kendini sıkıyordu. Ben ise odadan ağlayarak dışarı çıktım. Çünkü kendimi tutamadım daha fazla, uzun zaman giremedim odaya. Gözyaşlarımı sildim ve Atilla ile doktorun yanına geçtim. Tabi hemen ne yapmamız gerek diye sordum. Doktor bey bize son evrede olduğunu dile getirdi. Bizde tedaviyi kabul ettik. Doktor bey şöyle söyledi “ hasta zaten hasta, iş burada bize düşüyor, hastanın morali hep yüksek olacak, hijyen önemli.” O an tek düşüncem bu hastalığı yenmekti.
Atilla Bey ise şöyle yanıtladı bu sorumu;
“ hani insanın tüm çocukluğu, tüm hayatı, bütün yaşadıkları gözünün önünden geçer ya işte öyle oldu. Her şey gözümün önünden geçti o sırada tek düşüncem ise evlatlarım ve eşimdi.”
Tüm yaşadıklarını anlatırken, her ikisinin de gözleri doluyordu. Çünkü hep ölümle burun buruna yaşamışlardı.
Melahat Hanım devam etti sözlerine
Çocuklarım çok küçüktü, ikimiz de çok gençtik, kaybetmek istemedim. Yeni yeni ev olmaya başlamıştık, evliliğimizi belki de aile olmayı yeni anlıyorduk, çocuklarımın babalarına ihtiyaçları vardı. O an çok yıkılmıştım. Sonra hep iyileşecek dedim başka yolu yoktu bizim için.
Eşinize baktığınız da, ya da geçmişe dair ‘keşkeleriniz’ oldu mu?
Ne yaptım, ne yapmadım? İdeallerim, isteklerim… Zaten hiçbir şey düşünemedim. Eşimle yaşlanmak, çocuklarımı okutmak, evlendirmek. Ama önce tedavi olmam gerekti. Tedavi esnasında çok ağladım, bazen çok ümitsizliğe kapıldım. Eşim hiç elimi bırakmadı. Onunla birlikte çocuklarımız için savaştık.
Birbirinize tekrardan âşık oldunuz mu?
Onlar benim her şeyim. Tekrardan âşık oldum.
Onu bana hissettirdi Atilla Bey. Hem çocuklarımın babası, hem hayat arkadaşım. Onu kimseye emanet etmedim, edemedim. Bu zaten sevgi.
Hastalığı 6-8 ay arasında yeniyorlar belki de yeni yaşantıları başlıyor. Birbirilerini üzmemek için, daha çok sevmek için söz vermişler. Hayat bizlere her şeyi sunuyor. İyi de kötüyü de. Bu sürecin sonunda temiz raporlarını alıyorlar fakat bu seferde ‘verem’ oluyor Atilla bey. O hastaneden çıkıp, diğerine gidiyorlar tedavi için. İlk kez ayrı gece geçiriyorlar. İkisi de uyumuyor, ağlıyor. İlaç tedavisi görüyorlar bir hafta da öyle geçiyor hayatlarından. Sonra her şey normale dönüyor.
Hayata bakış açınız değişti mi?
Çok zordu her şey, psikolojimiz bozuldu normal bir süreç değildi. Özel yemekler, temizlik, Atilla beyin bakımı, çocuklarım. Bazı günler çocuklarımı eve alamıyordum. Komşulara bırakıyordum. Düşünün bir anne çocuğunu eve alamıyor. Psikolojik destek almaya karar verdik. Saçlarımı, Atilla’ya destek olmak için kazıttım.
Aradan 8 sene geçmiş aslında alışmıştık yeni hayatımıza. Birden hastalanıyor Atilla Bey ve doktorlarına gidiyorlar hastalık tekrardan nüksediyor. Kök hücre, nakil, ilaçlar işte tüm bu süreç 6 ay sürüyor.
Tüm bu aşamaları korkuyla ama müthiş bir eş desteğiyle atlatıyor Atilla Bey. Gerçekten Melahat hanımın gücü, ilgisi, sevgiyle her şey normale dönmeye başlıyor. Galiba hayatta ki tüm güçler kadınlara verilmiş gibi hissediyorum. Hiç pes etmemek, aslında içi paramparça çocuklarından ayrı gencecik bir anne ve bir eş… Tüm bunları sesleri titreyerek, gözleri dolu dolu anlatıyor ikisi de. Bunlar anlattıkları. Her ikisinin de içlerin de kopan fırtınaları bir kendileri biliyorlar.
Sonrasın da hayata bakış açınız nedir Atilla Bey?
Farklı bir pencereden bakıyorum. Olsa da olur olmasa da. Yormuyorum kendimi. Önce ben demeyi öğrendim. Başkası için kafamı yormuyorum. Onu uygulamayı öğrendim. Sağlıktan daha önemli hiçbir şey yok. Ailem eşim, çocuğum, gelinim, torunum benim için çok kıymetli.
İçiniz de kalan bir şey oldu mu?
Yurt dışına gidip, gezip görmeyi istemiştim. Bir de müzikle uğraşmak. Kendimi çok iyi hissediyorum. Hayattan zevk alıyorum artık.
Olumsuz düşüncelere kapıldınız mı Melahat Hanım?
Çok fazla negatif düşünmedim ama eğer olumsuz bir sonuç olursa çocuklarımı düşündüm, mesleğim var, çocuklarımı düşündüm hep. Ama arkasından şöyle düşündüm ya bana da bir şey olursa o zaman çocuklarım mahvolur diye düşündüm. O yüzden tüm gücümü Atilla beye verdim.
Melahat Hanım ağlayarak anlatıyor yaşadıklarını.
Eşimle kol kola girip gezemedim gençken, çocuğumla akınımla vakit geçiremedim. O yüzden tüm gücümü anıla verdim. Birçok şeye ‘ hayır’ diyerek çocuklarımla, eşimle zaman geçirebilirdim. İşte ben de 55 yaşına geldim zaman geçti yaşlandım.
En çok ne istediniz?
İlk çocuk olmanın tüm baskısını yaşadım. Kesinlikle konservatuvar okumak istedim olmadı. Öğretmen oldum. Şarkı söylemeyi çok seviyorum. Büyük bir sanatçı, tiyatrocu olmayı çok isterdim.
İşte sizlere anlattığım gibi şu an Demir Ailesi mutlu bir şekilde hayatlarını devam ettirmekte. Aslında çaresiz bir kadının eşine olan aşkı, çocuklarına olan sevgisi ve azmiyle, eşini tekrar ayağa kalkmasını anlattım size. Her kadın, her insan yapar mı bilmiyorum. Tek bildiğim zamanın kısalı ve geri dönüşü olmadığı. Birbirlerine yeniden âşık olmanın tadını belki de istediklerinizi yeniden yaşamanız dileğiyle.
Hayat öyle kısa ki öyle sıradan, her an her şey olabilir gibi yaşamak gerekiyor. Egolar, paralar, inatlarımız, gözyaşlarımız, hırsımız boşa. En değerlisi sevgi ve sevginin kıymetini bilip inanmak. Zaman böyle boşken nefesimizin süresi dahi belli değilken, kendimiz nasıl mutluysak, ne ile gülüyorsak öyle yaşamalı diye düşünüyorum. Nerede nasıl gülüyorsanız, orada o şekilde kalın. Hayat böyle acımasızken insanlarla uğraşmayın, mükemmeliyetçi olmayın, bırakın onu bunu şunu önce kendinizi, kendi içinizde ki çocuğu sevin, önce onu affedin, sonra devamı gelir zaten. Gülen gözlerle, sevgiyle bakın etrafa, kötülükle değil…
Birbirinize kızın,
Birbirinizle kavga edin…
Ama ne olur sakın bir insanı
Gönülce, gözce, dilce, ruhça
Kırmayın…
ÖZDEMİR ASAF…
Ayşe hanım, yazılarınızı özledik.. Üniversite yıllarından tanıyorum sizi o zaman da çok başarılıydınız ❤️ tebrik ederim. Güzelliğiniz ve zekiliğiniz, çalışkanlığınız aynı
Teşekkürler.
Ayşe hanım yine harika bir hikaye sunmuşsunuz bizlere öyle duygulandım ki. Bu konuda ki hassasiyetizi tebrik ediyorum. Kaleminize sağlık. Kendi gibi yüreği güzel kadın
Çok teşekkür ederim. Hayatın öğretilmeyen ve gösterilmeyen ve gösterilmeyen gerçekleri
Harika, tek kelimeyle. Uzun süredir takip ediyorum sizi ve çok beğeniyorum. Öyle naif yazılarınız var ki çok tanışmak isterim sizlerle. Kadınlara olan desteğiniz yüceltmeniz ise şahaser ayşe hanım. İyi ki sizin gibi kadınlar var.
Teşekkür ederim yorumunuz için. Unutmamak gerekli her kadın 1 evlat yetişriyor. Ne kadar başımıza taç edersek az.
Muhteşem. Sakarya üniversitesi 3. Sınıftayken hukuk dersine giriyordum. Ayşenin. O zaman da böyle muhteşem bir öğrenciydi. Azimli naif. Kadınları savunan dürüst. Seni buralarda görmek biz hocaların içün büyük gurur. Bana da yakup bey gösterdi. Harikasın ayşe yanılmamışız senin için.
Hocam.. İnanın çok duygulandım. Sizleri temsil etmek büyük gurur benim için. Daha güzel başarılara sayenizde imza atmak dileğiyle. Sevgiler selamlar.
Kaleminize sağlık yine mükemmel yaşanmış bir hikâye 👏👏👏👏👏👏👏👏👏👏
Çok teşekkür ederim sude hanım
Köşende benim ve eşimin yaşadıklarını kaleme aldığın duygu ve düşüncelerimizi yansıttığını için teşekkür ederim. Bu gibi zorlukları yaşayanlarda örnek olmasını diliyorum. Eline kalemine sağlık Ayşecikkk. Teşekkürler
Ben teşekkür ederim içtenlikle anlattığınız için
Ayşe hanım yine bu hafta da muhteşem gerçek bir hikaye , kaleminize sağlık.Birkez daha kadınların ne kadar merhametli olduğunu,şefkatinin güzelliğinin,temizliğin kalesi olduğunu biz okurlara hatırlattınız tebrikler…..Umudumuz Melahat’ların değeri biline…
Teşekkür ederim nuriye hanım. Kadınlar bizlerin tüm canlıların baş tacı olmalı. Nice kadınımız solup gidiyor. Dileğimiz kadınlarımını her alanla en mutlu şekilde görmek ve yaşatmak.
Yine çok güzel bir yazı okudum. Öyle içimize aktı ki size teşekkür ederiz ayşe hanım.
Teşekkür ederim.çok naziksiniz
Harika bir konuyu daha ele almışaınız sizi kutluyorum ayşe hanım. Kaleminiz hiç durmasın tebrik ederimw.
Teşekkür ediyorum beren hanım.