Çiğdem Erdik : Bütün öğretmenlerin günü kutlu olmasın!

Merhaba sevgili okuyucu,

Sizlerle böyle bir platformda buluşmak ne güzel, ne kadar heyecan verici! Bundan sonra her Çarşamba günü içimden geçirip de söyleyemediklerimi, 39 yıllık hayatım boyunca biriktirdiklerimi, doğru gördüklerimi, eleştirilerimi ve kim bilir daha neleri paylaşacağım sizlerle. Kendim için ayrıca bir tanıtım yazısı yazmaya gerek görmedim. Çünkü, yazılarımı okudukça belki de beni en yakınlarımdan bile daha iyi tanıyacaksınız. Kısaca kendimi doğuştan görme engelli, Galatasaray Üniversitesi İletişim mezunu, İngilizce ve Fransızca bilen, 10 yaşındaki bir Tusem ile 6 yaşındaki bir Tansel annesi, TRT’de çalışan biri olarak tanıtayım.

Gelelim ilkyazımın konusuna: Geçen hafta Öğretmenler Gününü kutladık. Ben de yıllardır içimde biriktirip de beni hala üzen birkaç öğretmen anımı sizlerle paylaşmak istedim.

15 yaşındayım. Lisede hazırlık sınıfının ikinci dönemini okuyorum. Bir sabah kalbimde çok büyük bir sızı ile uyandım. Baktık ki sızı bir türlü geçmiyor, hemen doktora taşındık. Bir sürü muayeneler, tetkikler, EKG’ler filan derken, sonuçta fiziksel olarak hiçbir sorunum olmadığı, Psikiyatri’ye görünmem gerektiği bildirildi. Peki bu kalp ağrıları nereden geldi bana? Ben anlatayım sevgili okuyucu da sen sonra karar ver bütün öğretmenlerin günü kutlu olsun mu olmasın mı?

Bizim zamanımızda Süper Lise denilen bir yıl hazırlık sınıfı okuduğumuz liseler vardı. Ben de ortaokul not ortalamam iyi olduğu için Süper Lise’ye ön kayıt yaptırdım ve kazandım. Ama o da ne? Okul Müdürü “Ben seni alamam.” diye tutturdu. Görme engelliler Süper Lise’de okuyamazmış, İngilizce’yi nasıl okuyacakmışım, ama istersem, normal liseye alabilirmiş beni. “Puanım yeterli, kazananlar arasında adım yazıyor, ben yaparım, lütfen kabul edin” dediysem de Müdür Bey’i bir türlü ikna edemedim. Pes mi edeceğim? Tabiki hayır!

İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’ne gidip durumu anlattım. Artık oradan nasıl bir ileti ulaştıysa Müdürümüze, yarım saat önce neredeyse bizi odasından kovan adam gitmiş yerine “Yahu kızım ben senin iyiliğini düşünüyorum. Yoksa kazanmışsın, seni neden almayalım?” diyen biri gelmiş. Ama, aba altından sopa göstermeyi de ihmal etmiyor. “Yalnız kızım başarısız olursan, normal liseye geçemeyebilirsin. Kontenjan dolarsa, ben bir şey yapamam. Sen bilirsin!” diyor. Peki korkacak mıyım? Tabiki hayır!

Hazırlık sınıfına başladım. Ben zaten İngilizce biliyorum. Her şey çok kolay geliyor bana. Ama, buyurun bir sorun daha. Bu sefer de öğretmenimiz tavırlarıyla, davranışlarıyla öyle bir aşağılıyor ki beni… Herkesin bir ders boyu düşünüp cevapladığı sınavları benden on dakikada cevaplamam bekleniyor. Çünkü öğretmenim beni sözlü yapıyor. Bana bir dersini ayıramaz ya. “evet söyle buraya must mı yoksa can mi gelecek”? azıcık düşünüyorum. Öğretmenim hemen yanındaki öğretmen arkadaşına dönüyor ve “Aylin’cim kafadan atsa %50 tutturma şansı var. Bu soruları düşünmeden yapmaları lazım.” Diyor. Hadi şimdi cevapla cevaplayabilirsen… Yanlış cevap verebileceğimi düşünüp öyle korkuyorum ki! Meğer yanlış cevabı korkmadan kâğıda yazabilmek ne büyük şansmış.

Bunu söylemeye gerek var mı bilmiyorum ama, benim tabiki diğerleri gibi erişilebilir bir kitabım yok. Öğretmen yarınki işleyeceğimiz sayfaları evde Braille yazıyla yazıp gelmemi istiyor. Bu liseye geldiysem, zorluklarını bilerek gelmişim. Onun yapacağı hiçbir şey yokmuş. Eve gidiyorum, kardeşim okuyor, -ah ne çoook çekti kahrımı- ben kabartma harflerle yazıyorum. Kardeşimin de ödevleri var. Sadece 4 sayfayı yazabildim. Ertesi gün okula gidiyorum. Öğretmenimiz “Çocuklar 47, 48, 49’u evde yaparsınız. Burayı geçiyorum. 50. sayfayı açın.” diyor ve benim emeklerimin çoğu boşa gidiyor. Doğru bildiniz burası benim dün bin bir emekle yazdığım dört sayfanın üçü. Elimde bir sayfamla kalıyorum ki, o da hemen geçiveriyor zaten. Bu öğretmenle bugün iki dersimiz daha var.

Sınıfımız 40 kişi. Bir alıştırmayı çözmeye başlıyoruz. Sol arkadan başlayarak herkesin bir soru çözmesi isteniyor. Ben ortada öndeyim. Hangi soru bana gelecek diye hesaplamaya, soruları hatırlamaya çalışıyorum. Sıra bana geldi eyvah! Aklıma gelen soruyu cevaplıyorum. Bana gelen sorudan bir sonraki soruymuş. Hemen ukala bir kız atılıyor ve “öğretmenim sıra karıştı. Bir soru atladı.” Diyor. Öğretmenimiz çok manidar: “Ben ne yapabilirim! Evde daha çok çalışması lazım.” Diyor. Halbuki bir keresinde “Öğretmenim, yarın işleyeceğimiz sayfaları söyleyebilir misiniz? Ona göre yazayım.” demiştim de ağzımın payını almıştım hemen. Öğretmenimiz derste doğaçlama karar veriyormuş hangi sayfaları işleyeceğine. Bana her gün malumat veremezmiş.

Öğretmenimiz tahtaya İngilizce kelimeler yazıyor. Bunların defterlere yazılmasını istiyor. Yazarken okumadığı için ne yazıldığını bilemiyorum. Bir keresinde habersizce kelime quizi yapmıştı da ben 45 almıştım. Ama, sınıftaki herkes dökülüyor. Benden aşağıda not alan 10-15 kişi var. Ama öğretmen bilin bakalım kimin annesini okula çağırıyor? “kızınız buraya uyum sağlayamıyor, alın bunu buradan.” diyor. Sadece bir kelime quiziydi halbuki. Diğer notlarım düşük filan da değildi. Ben sınıfın ilk beşi arasındaydım. Ama sınıf sonuncusu öğrenci kadar değerim yoktu öğretmenin gözünde. Ah ilkokul beşinci sınıftayken gönüllü olarak bize İngilizce öğreten Halis KURALAY öğretmenimin bizi sıcacık saran o ilgisini ne çok arıyordum!

Oysa çok mu zordu?

• Kazandığım bölüme girerken sadece bölümün içeriği ile ilgili bilgi verip hakkımı teslim etmek,
• Bir sonraki gün işleyeceğimiz sayfaları bir gün önceden haber vermek,
• Alıştırma yaparken benim sıram gelince bana o soruyu okumak,
• Tahtaya yazarken kelimeleri bir yandan da sesli okumak çok mu zordu?

Sevgili okuyucu, her alıştırmada, her kitap sayfasında, öğrenilen her kelimede bu kadar emek harcayıp o denli sıkıntı çekince de kalp bir yere kadar dayanabiliyor. Sonrasında o da isyan bayrağını çekiyor. İnce ince sızlıyor ve bu öyle bir acı ki, aradan 25 yıl geçse de içinizden çıkıp gitmiyor. Şimdi Öğretmenler Günü nedeniyle sosyal medya üzerinden yayınlanan bir sürü mesajı okuyorum. Televizyonlarda, internette, her yerde “Bütün öğretmenlerin Öğretmenler Günü kutlu olsun” yazıyor. Uydurulmuş bir alışkanlıkla bu yazıları yazanlara sormak istiyorum: sizin hiç öğrencisini döven, “Bunca yıllık öğretmenlik hayatımda daha hiçbir öğrenci benden 90 puan alamadı.” diye övünen, ayrımcılık yapan, dersleri verimsiz geçen bir öğretmeniniz olmadı mı?

Öğrencisi için emek harcayan, onu sıcacık sevgisiyle saran, verimli olabilmek için çaba ve vakit harcayan, öğrencisinin halinden anlayıp kalp kırmayan, ona kalp ağrısı olmayan sevgili öğretmenlerimize sonsuz saygı ve minnetle…